Ludzie Warszawy. Osobowość literacka – Antoni Słonimski, poeta, dramatopisarz, felietonista

Polska historia jest niezwykle bogata. Nie tylko pod względem liczby wydarzeń, które miały ogromne znaczenie dla jej dzisiejszego kształtu, ale także w odniesieniu do niezwykłych osobistości, które do jej rozwoju się przyczyniły. Wiele z nich urodziło się, żyło i umierało właśnie w Warszawie. Wśród nich znajdziemy osobowości wyjątkowe, które pozostawiły niezatarty ślad w umysłach nie tylko swoich rodaków, ale też pozostałych obywateli świata.

Antoni Słonimski – z miłością do literatury

Antoni Słonimski to polski poeta żydowskiego pochodzenia. Urodził się w Warszawie 15 listopada 1895 roku. Mimo iż edukację ukończył w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych, nieustannie prowadził działalność literacką. Od roku 1913 współpracował z satyrycznym pismem Sowizdrzał, był także założycielem kabaretu Pikador. Od roku 1919 współtworzył grupę poetycką Skamander, do której należeli Julian Tuwim, Jarosław Iwaszkiewicz, Kazimierz Wierzyński oraz Jan Lechoń. Wtedy też drukiem ukazały się Sonety – pierwszy tom poezji Słonimskiego.

Swoje zamiłowanie do działalności literackiej przeniósł na grunt współpracy z takimi pismami jak  Skamander, Zdrój, Kurier Polski, Wiadomości Literackie czy Kronika Tygodniowa. Jako satyryk pojawiał się w roli autora tekstów dla kabaretów Czarny Kot, Stańczyk, Perskie Oko, Banda, Cyrulik Warszawski, Ali Baba czy Niebieski Ptak. Współpracował także z działem rozrywki Polskiego Radia.

Działalność w czasie wojny

Słonimski odbył liczne podróże na Bliski Wschód w latach 20., odwiedził również Brazylię i Wielką Brytanię. W czasie II wojny światowej przebywał w Paryżu i Londynie. W latach 40 był częścią Pisma Nowa Polska, kierował sekcją literatury UNESCO. Od roku 1949 pełnił funkcję dyrektora Instytutu Kultury Polskiej w Londynie.

Antoni Słonimski powrócił do kraju w roku 1951 i objął stanowisko prezesa Związku Literatów Polskich. Zmarł 04 lipca 1976 roku w stolicy w wyniku wypadku samochodowego.