Zakładając się o miejsce, które cieszy się uznaniem wśród miłośników przyrody i spokojnego wypoczynku, Park Zdrojowy usytuowany w sercu uzdrowiskowej strefy Konstancina-Jeziorny jest niezmiernie popularny. Ten zielony obszar, pełen różnorodnych atrakcji takich jak tężnia solankowa, otwarta siłownia czy tarasy widokowe nad rzeką, położony jest niewiele ponad 20 kilometrów od stolicy Polski. Jest to idealne miejsce na krótki, odprężający wypad z Warszawy niezależnie od pory roku.
Pełna nazwa tego urokliwego parku to Park Zdrojowy im. hr. Witolda Skórzewskiego i znajduje się w malowniczym Konstancinie-Jeziornie, w powiecie piaseczyńskim, mniej więcej 20 km na południe od Warszawy. Główna promenada parku łączy ulicę Piłsudskiego – jedną z najbardziej znaczących dróg tej części miasta, z tężnią solankową. Wejście do parku prowadzi przez centralną bramę przy końcu alei Piotra Skargi.
Park Zdrojowy to idealne miejsce na relaksujący spacer w otoczeniu przyrody, gdzie dominują drewniane elementy małej architektury. Bliskość rzeki dodatkowo umożliwia kontakt z dziką naturą. Jakie tajemnice skrywa historia tego miejsca?
Historia Parku Zdrojowego
Park Zdrojowy, położony w samym sercu Konstancina-Jeziorny, został zaprojektowany i zbudowany na przełomie XIX i XX wieku. Przestrzeń ta została urządzona w stylu angielskim według projektu inżyniera Waleriana Kronenberga, znanego ogrodnika i planisty.
W przeszłości, Park Zdrojowy był integralną częścią pierwotnego planu zagospodarowania letniska Konstancin i był określany jako “park zakładowy”. Nazwę Park Zdrojowy otrzymał dopiero w 1972 roku, kiedy po wybudowaniu tężni solankowej, Konstancin uzyskał status uzdrowiska. W latach 1900-1952 do parku można było dojechać pociągiem kolei wilanowskiej, który kursował z Placu Unii Lubelskiej w Warszawie.
Przed II wojną światową przy głównej alei parku ustawiono głaz ku pamięci założyciela Konstancina – hrabiego Witolda Skórzewskiego. W 1997 roku ustawiono również kolumnę upamiętniającą setną rocznicę założenia letniska.